“Een groot perceel met een grote tuin achteraan (die we met moeite kunnen onderhouden), een zijstrook (die we niet gebruiken) en een voortuin (die we verharden voor onze drie auto’s voor de deur) … Die tijd is voorbij. We moeten denser bouwen”, zegt Cobbaert. Hij is een van de bezielers van DENC-STUDIO en in België een grote naam op het vlak van duurzaam en energiezuinig bouwen.

Als we ruimte willen creëren voor groen en ons niet blauw willen betalen aan een huis, kunnen we maar beter afstappen van enkele oude gewoontes. Zoals de garage of parkeerplek voor de deur, zonde van de ruimte en het uitzicht.

Vlaams bouwmeester Leo Van Broeck pleitte volgens Cobbaert terecht voor meer hoogbouw. “Ik heb het dan wel over woontorens met hetzelfde comfort als een eengezinswoning. Zodat de mountainbiker niet met zijn fiets vol modder de lift in moet om hem op de twaalfde verdieping in zijn ligbad af te spoelen, maar daar beneden voor terecht kan. In een gemeenschappelijke fietsenstalling met een fietsdouche en oplaadpunten. Als je een hoogbouw afwisselt met lagere gebouwen, krijg je bovendien een veel interessantere skyline. Eén toren werpt ook minder schaduw en vooral: hij maakt ruimte voor groen waar de hele buurt kan van genieten.”

Schakelwoningen: twee huizen op één grond

“Op heel wat percelen mag je rijhuizen met drie bouwlagen bouwen. Maar voor veel Belgen is een huis van drie hoog gewoonweg te duur. Dus houden ze het bij twee lagen en gaat er ruimtelijk potentieel verloren. Dat is een gemiste kans.

Met DENC-STUDIO durven we te kiezen voor alternatieve woonvormen zoals schakel- of stapelwoningen. We schakelen de huizen bovenop elkaar, zoals bij een spelletje Tetris. Zo bouw je in plaats van één, twee huizen per grond en verdeel je de grondprijs over twee gezinnen. Mensen wonen in zo’n schakelwoning niet volledig apart, maar ook niet samen met heel veel buren. Er is geen vereniging van mede-eigenaars, geen gedeelde kosten voor lift en trappenhal… Elke woning heeft zijn eigen ingang en een eigen buitenruimte, maar je kent tenminste wel je buren.”

Split-level: kleine footprint, verrassend veel licht en comfort

Een andere manier om ruimtelijkheid te creëren maar toch de footprint beperkt te houden, is een split-level woning. “Het zijn rijwoningen met een bescheiden grondoppervlak, maar met drie bouwlagen en binnenin verrassend veel licht en ruimtelijkheid. In sommige kamers van zo’n split-level waan je je in een herenhuis. Dat komt omdat de plafonds niet overal op hetzelfde niveau zitten. De eetplaats kan bijvoorbeeld gerust anderhalve keer hoger zijn dan de hal, met veel licht en een mooi contact met de tuin. Of, waarom niet, met het park voor de deur!”

Zo’n park is er bijvoorbeeld bij het Durabrik-project in de Jean Jaurèslaan in Gentbrugge. “De Belg wil terecht privacy in zijn woonst. Maar het gevolg is wel dat het straatbeeld een aaneensluiting vormt van gesloten voordeuren en garagepoorten. Alle focus is naar achteren gericht. Maar dat is op z’n zachtst gezegd zonde als je, zoals in het project in Gentbrugge, een park voor de deur liggen hebt. Daarom kozen we daar voor een split-level parkwoning. Het grote raam zit niet op het gelijkvloers, maar in de living op de eerste verdieping. Die kamer voelt echt aan als een loge, met uitzicht op het park en toch voldoende privacy, want één hoog kan niemand rechtstreeks binnenkijken. De living kijkt aan de andere kant ook uit over de keuken en eetplaats richting de tuin. Zo heb je quasi overal in huis contact met de buitenruimte, iets wat in een klassieke rijwoning zelden het geval is.”

Creatief met klassiekers

In het Durabrik-project in de Jean Jaurèslaan in Gentbrugge integreerde DENC-STUDIO naast split-level parkwoningen ook nog een andere woontypologie. “Het is een variant op de klassieke rijwoning met op het gelijkvloers de typische uitbouw naar achteren. In ons ontwerp zit die uitbouw vooraan en verschoven we de bovenbouw naar achteren. Zo krijg je een leuke hobby- of bureauruimte met daarvoor een dakterras met zicht op het publieke park voor de deur. Alle huizen in het project hebben elk hun eigen karakter, maar vormen samen een mooi geheel. Ze zijn niet banaal, geen dertien in een dozijn, en tegelijk ook voldoende universeel om doorheen de tijd meerdere gebruikers en generaties te kunnen aanspreken.”